به گزارش شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی خوزستان به نقل از ایرنا، در کوچه‌های قدیمی اهواز، کوت‌عبدالله، سوسنگرد، شادگان، آبادان و خرمشهر، گروه‌های کوچک و پرهیجان از کودکان با لباس‌های محلی و در دست داشتن کیسه‌های پارچه‌ای، خانه به خانه می‌روند؛ با هر در زدنی، صدای کودکانه آن‌ها به گوش می‌رسد: "گرگیعان و گرگیعان، الله یعطیکم رضعان…"

این ترانه سنتی، که نسل‌هاست در میان عرب‌های خوزستان خوانده می‌شود، شب نیمه رمضان را به شبی خاص و به‌یادماندنی تبدیل کرده است؛ خانواده‌ها پشت درهای چوبی و فلزی منتظرند، در را باز می‌کنند و با لبخند به کودکان خوشامد می‌گویند. کیسه‌های کوچک با آب‌نبات، بادام، پسته، خرما و گاه سکه‌های کوچک پر می‌شود.

جشنی برای همدلی

گرگیعان تنها یک رسم نیست، بلکه نمادی از همبستگی اجتماعی و مهرورزی است؛ در این شب، خانواده‌ها نیز گرد هم می‌آیند، مادران از روز قبل شیرینی‌هایی مانند "زلابیه"، "لقیمات" و "سمبوسه" آماده می‌کنند و پدران با شور و اشتیاق، مهمانان کوچک را پذیرایی می‌کنند.

لباس‌های محلی کودکان، با رنگ‌های شاد و دوخت‌های سنتی، گرمی خاصی به این جشن می‌بخشند؛ دخترها معمولاً عبای عربی رنگارنگ و پسرها دشداشه سفید به تن دارند، بعضی از آن‌ها نیز فانوس‌های کوچک دست‌ساز را به همراه دارند، که فضای کوچه‌ها را نورانی‌تر و دلنشین‌تر می‌کند.

حفظ سنت در دنیای مدرن

با وجود تغییر سبک زندگی و مدرن شدن شهرها، گرگیعان همچنان در میان عرب‌های خوزستان زنده است؛ برخی خانواده‌ها برای جذاب‌تر کردن این مراسم، جوایز کوچکی مانند اسباب‌بازی یا بسته‌های هدیه به کودکان می‌دهند.

حتی در برخی مدارس و مراکز فرهنگی، این شب با برنامه‌های ویژه‌ای جشن گرفته می‌شود تا کودکان امروزی نیز طعم این سنت دیرینه را بچشند.

گرگیعان، جشن نیمه رمضان، پلی است میان گذشته و حال، که شادی کودکانه را در دل محله‌های قدیمی زنده نگه می‌دارد؛ این آیین، یادآور فرهنگ غنی و روحیه مهمان‌نوازی مردم عرب خوزستان است، که هر ساله در شب پانزدهم رمضان، کوچه‌ها را با خنده‌های کودکانه و طنین اشعار سنتی پر می‌کند.

ریشه‌های گرگیعان؛ جشن نیمه رمضان

گرگیعان جشنی است که به مناسبت میلاد امام حسن مجتبی (ع) در شب پانزدهم ماه رمضان برگزار می‌شود؛ در فرهنگ عرب‌های خوزستان، این شب نماد شادی، سخاوت و همبستگی اجتماعی است. مردم معتقدند که امام حسن (ع) به مهربانی و بخشندگی شهرت داشته، و این مراسم راهی است برای زنده نگه داشتن آن روحیه در میان کودکان و خانواده‌ها.

از سوی دیگر، گرگیعان نوعی شکرگزاری است؛ خانواده‌هایی که فرزندانی دارند، با پخش شیرینی و هدایا، شکرانه داشتن نعمت فرزند را ادا می‌کنند. همچنین برخی بر این باورند که این مراسم فرصتی برای آموزش کودکان به مهربانی و ارتباط با جامعه است؛ کودکان با شرکت در این آیین، هم مهارت‌های اجتماعی خود را تقویت می‌کنند و هم با مفاهیم سخاوت و صله رحم آشنا می‌شوند.

این سنت در گذشته‌های دور، بیشتر در روستاها و محله‌های سنتی اجرا می‌شد، اما امروزه حتی در شهرهای بزرگ خوزستان نیز همچنان زنده است. برخی خانواده‌ها نیز برای حفظ این آیین، گرگیعان را به صورت جمعی در پارک‌ها و اماکن عمومی جشن می‌گیرند، تا این میراث فرهنگی نسل به نسل منتقل شود.

آداب و رسوم گرگیعان در خوزستان

بعد از پایان گشت‌وگذار در محله، خانواده‌ها معمولاً دور هم جمع می‌شوند و از مهمانانی که برای دید و بازدید آمده‌اند پذیرایی می‌کنند. در برخی مناطق، نواختن موسیقی محلی، روشن کردن فانوس‌های دستی و حتی برگزاری برنامه‌های سرگرم‌کننده، گرگیعان را به یک جشن فراموش‌نشدنی تبدیل می‌کند.

گرگیعان، این آیین شیرین و کهن مردمان عرب‌زبان خوزستان، نه‌تنها فرصتی برای شادی کودکان و پیوند نسل‌هاست، بلکه جلوه‌ای از همبستگی اجتماعی و روح سخاوت در فرهنگ مردم این منطقه را نشان می‌دهد.

این سنت که با اشعار محلی، لباس‌های رنگارنگ و کیسه‌های پر از شیرینی همراه است، فراتر از یک رسم کودکانه، بازتابی از مهربانی و مهمان‌نوازی ریشه‌دار در فرهنگ بومی است؛ رسمی که همچنان در کوچه‌های شهرهای جنوبی طنین‌انداز می‌شود و نویددهنده نور، برکت و پیوندهای ناگسستنی میان مردم است.